Hoe zo fout?
Schrappen en herschrijven: daarop komt het neer wanneer je schrijft. Het is te vergelijken met een schilderij; wanneer stop je met schilderen en besluit je dat het af is? Daarbij hoort het vermoorden van je ‘darlings’, want hoe tevreden je ook bent met een prachtige alinea of zelfs met een heel hoofdstuk, als iets niet ten goede komt aan je verhaal, dan behoort het zonder pardon geëlimineerd te worden. Deze door William Faulkner geponeerde regel is maar al te waar en doet maar al te zeer.
Daarna begint het corrigeren en na de echte de fouten te hebben verbeterd, wordt het lastig, want steeds opnieuw kom je een net niet goed verwijswoord of een verschrijving tegen waarover je in eerst instantie heen las. Je schrijft ‘wat’ wat/dat? toch eigenlijk ‘dat’ moet zijn en hoe zit ook weer het gebruik van ‘hun’ en ‘hen’?
In het gedichtje (dat ik voor een ‘spellingles’ voor mijn leerlingen maakte) hieronder, dat in eerste instantie vrij aardig geschreven lijkt, zitten heel veel fouten die soms pas na een hele tijd opvallen; sommige komen in ons taalgebruik zo vaak voor dat je ze niet eens meer als fout herkent. Als je er meer dan twintig vindt, kun je solliciteren bij een uitgeverij als corrector, want dan beheers je de taal optimaal. Succes!
Hoe zo fout?
Ik doe nooit geen fouten maken, dat is een fijn gevoel,
want fouten maken kan nooit niet, als ik dat niet bedoel.
Dat als je soms bewijzen wil, dat ik ze wel veroorzaak,
dan heb je het echt wel niet door, dat ik dus nooit geen fouten maak.
Er is altijd wel één enkeling, die op veel dingen aanstoot heeft,
een neerslachtige depressieveling, die voor niks gratis advies geeft.
Ik zeg niet dat ik beter ben als hun, zoals een ander doet,
maar steeds als ik iets doe, dan vindt ik het is toch best goed.
Ik irriteer me echt heel vaak, aan wat er zo in zinnen staat,
maar als dat me enigste probleem is, vindt ik dat het nog wel gaat.
En halen hun wat door de war, wat dus makkelijk ken zijn,
dan heugt het me dat ík nooit geen fouten maak en voel me dan kei fijn.
